piątek, 28 października 2011

Sejmowa Komisja Śledcza.


Komisję powołuje się do zbadania konkretnej sprawy. Do komisji stosuje się przepisy regulaminu Sejmu. Komisję powołuje Sejm w drodze uchwały bezwzględną większością głosów. W skład komisji może wchodzić 11 członków. Skład powinien odzwierciedlać reprezentację w sejmie klubów i kół poselskich mających swoich przedstawicieli w Konwencie Seniorów, odpowiednio do jej liczebności. Uchwała o powołaniu określa zakres jej działalności. Projekt uchwały może być wniesiony przez Prezydium Sejmu, komisję sejmową lub co najmniej 15 posłów. Do projektu dołącza się cel i potrzebę powołania komisji.
Poseł nie może wchodzić w skład komisji jeśli: sprawa dotyczy go osobiście, brał lub bierze udział występując w jakiejkolwiek roli procesowej, w sprawie przed organem władzy publicznej, istnieje inna okoliczność, która mogłaby wzbudzać wątpliwości co do bezstronności w danej sprawie. Pracami komisji kieruje jej prezydium. Każda osoba, wezwana przez komisję ma obowiązek stawić się przed nią i złożyć zeznanie.
Komisja występuje z wstępnym wnioskiem o pociągnięcie do odpowiedzialności konstytucyjnej przed TS. O wystąpieniu z takim wnioskiem komisja postanawia 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy liczby jej członków. Komisja przekazuje Marszałkowi Sejmu sprawozdanie ze swojej działalności. Marszałek Sejmu zarządza drukowanie i doręczenie posłom sprawozdania.

Sądownictwo polubowne jako alternatywa dla sądownictwa powszechnego.


Sądem polubownym jest sąd niepaństwowy, powołany do rozstrzygnięcia sporu, jaki między stronami wyniknął, orzeczeniem, które posiada moc prawną na równi z wyrokiem sądu powszechnego. KPC wyróżnia 2 rodzaje sądów polubownych: sądy powołane do rozpatrzenia danego sporu oraz sądy stałe polubowne. Sądy polubowne są powoływane przez strony w drodze umowy zwanej zapisem na sąd polubowny. Stałe sądy polubowne są powoływane na czas nieokreślony przez różne jednostki organizacyjne. Arbitrem może być każda osoba fizyczna mająca pełną zdolność do czynności prawnej oraz korzystająca z pełni praw publicznych i obywatelskich. Arbitrem nie może być sędzia państwowy. Strony w garnicach zdolności do samodzielnego zobowiązywania się mogą poddać pod rozstrzygnięcie sądu polubownego spory o prawa majątkowe z wyjątkiem sporów o alimenty i ze stosunku pracy. Dopóki strony obowiązuje taka umowa, nie można żądać rozpoznania sporu przez sąd.
Umowa taka powinna być sporządzona na piśmie i podpisana przez obie strony. W zapisie na sąd polubowny należy dokładnie oznaczyć przedmiot sporu albo stosunek prawny, z którego spór wynikł lub może wyniknąć. Strony mogą same określić tryb postępowania. Jeśli strony tego nie określiły sąd zastosuje taki tryb, który uzna za właściwy. Sąd polubowny może przsłuchiwać świadków, strony, biegłych, nie może stosować środków przymusu. Wyrok zapada bezwzględną większością głosów, chyba że zapis wymaga jednomyślności. W braku większości głosów przeważa głos superarbitra. Od wyroku sądu polubownego nie przysługuje odwołanie. Sąd polubowny powinien stosować obowiązujące przepisy prawa, których naruszanie uchybiałoby praworządności lub zasadom współżycia społecznego.

Zadania i struktura UOP.


Urząd Ochrony Państwa łączy w sobie kompetencje właściwe dla cywilnego wywiadu, kontrwywiadu i policji politycznej. Centralnym organem administracji rządowej, właściwym w sprawach bezpieczeństwa państwa i ochrony jego porządku konstytucyjnego, jest Szef UOP, powoływany i odwoływany przez Prezesa Rady Ministrów po zasięgnięciu opinii Prezydenta, Kolegium do Spraw Służb Specjalnych oraz Sejmowej Komisji do Spraw Służb Specjalnych. Zastępców powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek Szefa UOP.
W terenie działają delegatury i wydziały zamiejscowe. Do zadań UOP-u należy: rozpoznawanie i przeciwdziałanie zagrożeniom godzącym w bezpieczeństwo, obronność, niezależność, całość i międzynarodową pozycję państwa, zapobieganie oraz wykrywanie przestępstw szpiegostwa i terroryzmu, a także innych przestępstw godzących w bezpieczeństwo państwa, również w podstawy ekonomiczne państwa i ściganie ich sprawców, zapobieganie i wykrywanie przestępstw o charakterze lub zasięgu międzynarodowym oraz przeciwdziałanie naruszeniom tajemnicy państwowej. W granicach swoich zadań UOP wykonuje czynności operacyjno-rozpoznawcze i dochodzeniowo-śledcze w celu rozpoznania, zapobiegania i wykrywania przestępstw. Funkcjonariusze UOP mają prawo do: legitymowania osób w celu ustalenia tożsamości, zatrzymania osób w trybie przewidzianym w ustawie, dokonywania kontroli osobistej, przeglądania bagażu, ładunków. W razie niepodporządkowania się poleceniom mogą oni zastosować środki przymusu bezpośredniego.

Zadania i struktura Policji.


Policja składa się z następujących rodzajów służb: kryminalnej, prewencyjnej oraz wspomagającej działalność Policji w zakresie organizacyjnym, logistycznym i technicznym. W skład Policji wchodzi policja sądowa. Szczegółowy zakres zadań i zasady organizacji policji sądowej określa, w drodze rozporządzenia, minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw sprawiedliwości. W skład Policji wchodzą również: Wyższa Szkoła Policji, ośrodki szkolenia i szkoły policyjne, wyodrębnione oddziały prewencji i pododdziały antyterrorystyczne, jednostki badawczo-rozwojowe.
Do podstawowych zadań Policji należą: ochrona życia i zdrowia ludzi oraz mienia przed bezprawnymi zamachami naruszającymi te dobra, ochrona bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym zapewnienie spokoju w miejscach publicznych oraz w środkach publicznego transportu i komunikacji publicznej, w ruchu drogowym i na wodach przeznaczonych do powszechnego korzystania, inicjowanie i organizowanie działań mających na celu zapobieganie popełnianiu przestępstw i wykroczeń oraz zjawiskom kryminogennym i współdziałanie w tym zakresie z organami państwowymi, samorządowymi i organizacjami społecznymi, wykrywanie przestępstw i wykroczeń oraz ściganie ich sprawców, nadzór nad strażami gminnymi (miejskimi) oraz nad specjalistycznymi uzbrojonymi formacjami ochronnymi w zakresie określonym w odrębnych przepisach, kontrola przestrzegania przepisów porządkowych i administracyjnych związanych z działalnością publiczną lub obowiązujących w miejscach publicznych, współdziałanie z policjami innych państw oraz ich organizacjami międzynarodowymi na podstawie umów i porozumień międzynarodowych oraz odrębnych przepisów, współpraca z Szefem Krajowego Centrum Informacji Kryminalnych w zakresie niezbędnym do realizacji jego zadań ustawowych. Centralnym organem administracji rządowej, właściwym w sprawach ochrony bezpieczeństwa ludzi oraz utrzymania bezpieczeństwa i porządku publicznego, jest Komendant Główny Policji, podległy ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych. Komendanta Głównego Policji powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Zastępcę Komendanta Głównego Policji powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw wewnętrznych na wniosek Komendanta Głównego Policji.

Charakterystyka nie prokuratorskich organów ścigania karnego.


Nieprokuratorskimi organami ścigania karnego są: Policja i Urząd Ochrony Państwa, a także Straż Graniczna. W ramach resortu Obrony Narodowej powołano Żandarmerię Wojskową oraz Wojskowe Służby Informacyjne.
Policja jest mundurową i uzbrojoną formacją, służącą społeczeństwu, przeznaczoną do ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego.
Urząd Ochrony Państwa łączy w sobie kompetencje właściwe dla cywilnego wywiadu, kontrwywiadu i policji politycznej.
Straż Graniczna według dyspozycji ustawy zajmuje się: ochroną granicy państwowej, organizowaniem i dokonywaniem kontroli ruchu granicznego, wydawaniem zezwoleń na przekraczanie granicy, w tym wiz, rozpoznawanie , zapobieganie i wykrywanie przestępstw i wykroczeń oraz ściganie ich sprawców, zapewnienie porządku publicznego w zasięgu terytorialnym przejścia granicznego. W sprawach ochrony granicy państwowej i kontroli ruchu granicznego jest Komendant Główny Straży Granicznej, podległy Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji.   
Żandarmeria Wojskowa jest właściwa wobec: żołnierzy pełniących czynną służbę wojskową, żołnierzy niebędących w czynnej służbie wojskowej w czasie noszenia przez nich mundurów oraz odznak i oznak wojskowych, pracowników zatrudnionych w jednostkach wojskowych, osób przebywających na terenach lub w obiektach jednostek wojskowych, osób niebędących żołnierzami, jeżeli współdziałają z osobami, o których mowa w pkt 1-5, w popełnieniu czynu zabronionego przez ustawę pod groźbą kary albo też jeżeli dokonują czynów zagrażających dyscyplinie wojskowej albo czynów przeciwko życiu lub zdrowiu żołnierza albo mieniu wojskowemu, żołnierzy sił zbrojnych państw obcych, przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz członków ich personelu cywilnego, jeżeli pozostają w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, o ile umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, nie stanowi inaczej. Żandarmerię Wojskową tworzą: Komenda Główna Żandarmerii Wojskowej, terenowe jednostki organizacyjne Żandarmerii Wojskowej, specjalistyczne jednostki organizacyjne Żandarmerii Wojskowej. Terenowymi jednostkami organizacyjnymi Żandarmerii Wojskowej są: oddziały Żandarmerii Wojskowej, wydziały Żandarmerii Wojskowej, placówki Żandarmerii Wojskowej.
Żandarmeria Wojskowa składa się z następujących pionów funkcjonalnych: dochodzeniowo-śledczego, prewencyjnego, administracyjno-logistyczno-technicznego. Żołnierze ŻW mają prawo do legitymowania, przeszukiwania i zatrzymywania.
Zadaniami Żandarmerii Wojskowej są: zapewnianie przestrzegania dyscypliny wojskowej,
ochranianie porządku publicznego na terenach i obiektach jednostek wojskowych oraz w miejscach publicznych, ochranianie życia i zdrowia ludzi oraz mienia wojskowego przed zamachami naruszającymi te dobra, wykrywanie przestępstw i wykroczeń, w tym skarbowych.
Wojskowe Służby Informacyjne zajmują się rozpoznawaniem i przeciwdziałaniem zagrożeniom godzącym w obronność państwa, rozpoznawanie i przeciwdziałanie naruszeniom tajemnicy państwowej w zakresie obronności, przygotowywanie dla organów państwowych informacji i analiz istotnych dla obronności państwa. 

Pojęcie jednolitości i hierarchicznego podporządkowania - jako modele organizacji Prokuratury RP.


Zasada jednolitości prokuratury (niepodzielności) jest dyrektywą organizacyjną stanowiącą jednolitą władzę, a czynności poszczególnych jej organów są uważane za czynności całej prokuratury. Wiąże się to z zasadą centralizmu. Polega na tym, że prokuratura jest podporządkowana organowi centralnemu, jedynemu dla całego państwa i jednoosobowemu. Jest nim Minister Sprawiedliwości - Prokurator Generalny.
Zasada hierarchicznego podporządkowania oznacza, iż organy prokuratury tworzą hierarchię, na szczycie której stoi Prokurator Generalny. Oznacza to podporządkowanie prokuratorów niższego szczebla prokuratorom nadrzędnym. Zasada hierarchicznego podporządkowania uzupełnia zasadę jednolitości prokuratury. Prokuratura ma być w maksymalnym stopniu operatywna i zdatna do czuwania nad przestrzeganiem jednolitego stosowania prawa.

Kompetencje i ustawowe zadania Prokuratury.


Zadaniem prokuratury jest strzeżenie praworządności oraz czuwanie nad ściganiem przestępstw. W postępowaniu jurysdykcyjnym prokurator występuje jako strona postępowania działająca w charakterze oskarżyciela publicznego, a także w charakterze rzecznika interesu społecznego. W postępowaniu przygotowawczym zaś prokurator pełni rolę organu procesowego, który prowadzi lub nadzoruje ten etap postępowania. Prokurator prowadzi i nadzoruje postępowanie przygotowawcze w sprawach karnych oraz sprawuje funkcję oskarżyciela publicznego przed sądami, wytycza powództwa w sprawach karnych i cywilnych, może również brać udział w postępowaniu sadowym w sprawach cywilnych, ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych, jeżeli tego wymaga ochrona praworządności, interesu społecznego, własności lub praw obywateli, podejmuje środki przewidziane prawem, zmierzające do prawidłowego i jednolitego stosowania prawa w postępowaniu sądowym, administracyjnym. Obowiązkiem prokuratora jest podejmowanie działań określonych w ustawach, kierując się zasadą bezstronności i równego traktowania wszystkich członków społeczeństwa.